منوی اصلی

ابراهیم آذرپور در پیشگفتار این کتاب می‌نویسد: فریدریش فون اشپیگل، خاورشناس و ایران‌شناس آلمانی نام لاهیجان را به معنی شهر ابریشم می‌داند. در دوره‌های مختلف تاریخی صنعت نوغان در لاهیجان بر اهمیت و شهرت جهانی این شهر افزوده است. در لاهیجان قدیم باغ‌های توت سرسبزتر بودند و کرم‌های ابریشم پیله به دور خود می‌تنیدند و پیله‌های سپید به پرنیان بدل می‌شدند تا چرخ صنعت منسوجات ابریشمین در پردیس ایران و گیلان به گردش در آیند. اغلب پژوهشگران رواج صنعت ابریشم در ایران را مقارن با احداث جاده ابریشم و همچنین آغاز ورود و نوسعه پرورش کرم ابریشم بین قرن‌های ششم تا دهم هجری قمری در جلگه‌های منتهی به ساحل دریای کاسپین می‌دانند. ابریشم به‌عنوان یکی از اقلام صادراتی ایران از گذشته‌های دور به‌خصوص از زمان صفویه تا اواخر دوره قاجاریه به‌شمار می‌رفت و گیلان در دوره‌های مختلف تاریخی به‌ویژه صفوی، قاجار و پهلوی اول؛ قطب نخست صنعت نوغان ایران بود.

آذرپور در پایان با اشاره به رسالت لاهیجان در مقام شهر ابریشم می‌نویسد: هر چند لاهیجان به عنوان پایتخت چای ایران در کمیسیون ملی یونسکو ثبت شد و نخستین باغ چای ایرانی در لاهیجان نیز به ثبت ملی رسید اما هویت چندین ساله این دیار با تار و پود صنعت نوغانداری با پیشینه تاریخی بسیار کهن به عنوان میراثی ماندگار گره خورده است. پیله‌های سفید ابریشم با تار و پود لطیف شهر لاهیجان گره خورده و لاهیجان در مقام شهر ابریشم و مهد پرورش ابریشم؛ رسالتی عظیم در پرورش، تعالی‌بخشی، نمادسازی و بهینه‌سازی سرنوشت فردای این صنعت اقتصادی کشاورزی دارد. طلای سفید لاهیجان (ابریشم) در جایگاه یک سمبل توسعه و شکوفایی، چشم‌اندازی دارد بی‌پایان برای تجلی اندیشه‌ها، خلاقیت‌ها و نوآوری‌ها. تولید ابریشم در لاهیجان، تنها به منزله پرورش درخت توت و کرم ابریشم نیست، بلکه در حُکم زنده نگه‌داشتن یک هنر اصیل، پاسداشت یک فرهنگ دیرین و تولید یک محصول راهبردی چندمنظوره است. طلای سفید رنگ لاهیجان به‌عنوان سمبل شکوفایی عروس شهرهای گیلان؛ میراثی است که زیبایی و لطافتش از یاد نمی‌برد و حقیقتاً نام لاهیجان از گذشته تاکنون با صنعت ابریشم کشور پیوند و گره خورده است. گفت وگو درباره ابریشم لاهیجان مفاهیم و کارکردهای گسترده اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، گردشگری و علمی دارد.

انتهای پیام/