منوی اصلی

از سال ۲۰۰۵ میلادی، ۱۵ دسامبر در دنیا به عنوان روز بین المللی چای نامگذاری شد و هر ساله تمامی کشورهای چای خیز دنیا (هند، بنگلادش، اندونزی، کنیا، نپال، مالزی، مالاوی، سریلانکا، تانزانیا، اوگاندا، ویتنام و …) به منظور ترویج و توسعه پرورش این گیاه ارزشمند، بررسی مشکلات صنعت چای، افزایش تولید و صادرات آن جهت بهبود وضعیت اقتصادی کشور و حفظ استقلال در برابر کشورهای استعمارگر، جلب توجه دولت ها و شهروندان به اهمیت چای و تجارت آن و تاثیرش بر زندگی کارگران، چایکاران و زحمتکشان این صنعت و همچنین تجلیل از شاغلین، دست اندرکاران و پژوهشگران دخیل در زنجیره پرورش، تولید و فرآوری آن به عنوان یک محصول راهبردی و نوشیدنی اشتغال زا مبادرت به برگزاری جشن و بزرگداشت روز جهانی چای می پردازند.
از سال 2015 گسترش این روز با پیگیری کشور هند و از طریق سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد اعلام گردید و سازمان تجارت جهانی نیز نگاه ویژه ای به این روز برای برسی چالش های اقتصادی تجارت جهانی چای دارد.
چای پرطرفدارترین نوشیدنی غیر الکلی است که به علت اثرات دارویی، طراوت و آرام بخشی مورد استفاده بیش از دو سوم جمعیت جهان قرار می گیرد. نوشیدنی چای، آب و هوای سرد زمستان برفی را به گرمای تابستان تبدیل می کند و یکی از اجزای جدایی‌ناپذیر زندگی عادی مردم ایران و جهان است. نوشیدنی چای، نخستین متاعی است که گرمابخش هر مصاحبت و دیداری در محافل و مجالس ما بوده است و و خواهد بود.
چای صرفاً محصولی باغی یا خوراکی معمولی نیست، بلکه به مثابه فرهنگی است که ریشه در آئین‌های کهن جهان و آداب و رسوم دیرین ایران دارد.کشت و صنعت چای کشور تاریخی بالای یکصد سال دارد و در طی این سالها ۶۵ هزار خانوار چایکار گیلان ومازندران با دست های پینه بسته خود حدوداً ۳۲ هزار هکتار باغ چای برای تولید و فراوری این محصول احداث نمودند و در کنار آن حدود 150 کارخانه چایسازی فعال هستند. متاسفانه وسعت باغات چای در فراز و نشیب خود کاهش یافته و امروزه به حدود 25 هزار هکتار رسیده است. بدلایل متعدد من جمله عدم حمایت مستمر و درست دولتها و تغییر ذایقه مصرف کننده تولید 70 هزار تنی چای در سال (اواخر دهه 70) به حدود بیست هزار تن در سال رسید.
متأسفانه با وجود اینکه 12 سال از شروع این حرکت بزرگ و توجه جهانی گذشته است و صنعت چای ایران نیز پیشینه‌¬ای پرقدمت در کشورمان دارد، تاکنون توجهی به روز بین المللی چای صورت نگرفته است و روز فراموش شده در تقویم حقیقی و مجازی پایتخت چای کشور (لاهیجان) و ایران (تهران) بوده است.
کاشف السلطنه (پدر چای ایران) عامل توسعه دانش کشت و پرورش چای و بانی زیرساخت های علمی این صنعت اشتغالزا در ایران بوده است و هنگامی که برای استخدام کارشناسان چینی و همچنین واردات ارقام جدید چای به کشور چین سفر کرده بود، در راه بازگشت و در اثر سقوط اتومبیل به دره کشته می شود (روحش شاد و یادش تا ابد گرامی باد).
روز بین المللی چای باز هم فراموش شد ولی ای کاش حداقل مسئولان نهادهای مرتبط با چای کشور و نمایندگان شهرهای چایخیر در مجلس شورای اسلامی، زندگینامه کاشف السلطنه را به عنوان شاهزاده ای که پدر چای ایران و اولین شهردار رسمی تهران بوده است، مطالعه نمایند و درس هایی بگیرند تا مدیری علم گرا و عمل گرا باشند در حمایت از چای و چایکاران.
هر ایرانی به پنج دلیل باید چای ایرانی بنوشد:
حمایت از تولید داخلی و اشتغال مولد است.
عطر، طعم و رنگ طبیعی دارد.
قیمت مناسبی دارد.
مدت طولانی در انبار نمی ماند.
سالم است و در مراحل تولید آن از سم استفاده نمی شود

به قلم دکتر ابراهیم آذرپور (پژوهشگر و نویسنده)

پایگاه خبری تحلیلی گیل بان : انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اجرای رسالت مطبوعاتی، احترام به مخاطبان و اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.